Ο Άγγελος Σ. Βλάχος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια με καταγωγή από την Αθήνα, εγγονός του λογοτέχνη και πολιτικού Άγγελου Βλάχου (1838-1920). Ο πατέρας του ήταν δικαστικός. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1939 μπήκε στο διπλωματικό σώμα. Στρατεύτηκε κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο. Το 1943 φυλακίστηκε από τους γερμανούς και κατόρθωσε μετά από προσπάθειες να φύγει στη Μέση Ανατολή, όπου πήρε μέρος στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση που βρισκόταν στο Κάιρο. Μετά την απελευθέρωση σταδιοδρόμησε ως διπλωμάτης (α΄ γραμματέας της πρεσβείας της Άγκυρας και της Ρώμης, γενικός πρόξενος Ιεροσολύμων και Λευκωσίας και έλληνας αντιπρόσωπος στη Γενεύη), φτάνοντας ως το βαθμό του πρέσβη της Ελλάδας στη Μόσχα, ενώ παράλληλα διακρίθηκε και στο χώρο της πολιτικής (υφυπουργός Παιδείας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πιπινέλη το 1963, γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών ως την κήρυξη της απριλιανής δικτατορίας και την παραίτησή του, υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας το 1974).

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1945 με το υπό μορφής χρονικού πεζογράφημα "Το μνήμα της γρηάς", που αντλούσε το θέμα του από τον πόλεμο στην Αλβανία. Για το λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε με το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1954 για το μυθιστόρημα "Ο κύριός μου Αλκιβιάδης"), το Βραβείο Υπουργείου Παιδείας (1958 για τη νουβέλα "Ώρες ζωής" και 1968 για τη συλλογή διηγημάτων "Ντάιμας ο τυχερός"), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1972), και το 1985 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα Λογοτεχνίας/Πεζού Λόγου. Ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία συνεργαζόμενος με αθηναϊκές εφημερίδες υπό το ψευδώνυμο Ανδρέας Βέλος. Στο πεζογραφικό έργο του Άγγελου Σ. Βλάχου κυριαρχεί η ιστορική θεματική, είτε ως απόπειρα συνολικής αναπαράστασης μιας συγκεκριμένης εποχής, είτε ως ένταξη ατομικών περιπτώσεων στον αντίστοιχο ιστορικό περίγυρο. Η γραφή του είναι φροντισμένη στη δομή της, λιτή, συναισθηματικά συγκρατημένη.