Γεννήθηκα στις 24 Φεβρουαρίου 1915, επτά μήνες μετά την έκρηξη του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, στην Μανσούρα, πρωτεύουσα του νόμου Δακαχλίας, στις όχθες του Νείλου. Η Αίγυπτος ήταν, τότε, αγγλικό προτεκτοράτο, βασιλευόμενο όμως από τον Φουάντ τον Α`.
Μανσούρα σημαίνει, αραβικά, Νικήτρια και ονομάστηκε έτσι επειδή εκεί νικήθηκε και αιχμαλωτίστηκε, το 1250, ο Σταυροφόρος βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος ο Θ` (Άγιος Λουδοβίκος). Εις ανάμνηση της αποφασιστικής τους νίκης οι Άραβες ονόμασαν την τοποθεσία Μανσούρα,
Την ώρα της γέννησής μου την ξέρω, περίπου, επειδή ο πατέρας μου μου διηγήθηκε ότι, όταν η μάνα μου άρχισε να έχει τους πόνους, εκείνος πήρε ένα μόνιππο και πήγε να φέρει την μαμή, μια Ιταλίδα που ονομαζόταν κυρία Loupo. Καθώς γύριζε μαζί της, με το γρήγορο αμάξι, ανέτελλε εκείνη την ώρα ο Αυγερινός, η Αφροδίτη, άστρο τεράστιο και λαμπρό που φώτισε όλη την ζωή μου, πότε με τις γήινες φλογερές και συναρπαστικές ακτίνες της, πότε με τις λάμψεις της ουράνιας εξάρσεως αλλά δεν με άφησε ποτέ ασυντρόφευτο και ήρεμο. Πάντα με συνόδευε στη ζωή μου ένας κοχλασμός. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους και τα πράγματα καθορίζονταν από μια έλξη ή, αντίθετα από μια αποστροφή. Πράγματα ή πρόσωπα αδιάφορα ή ουδέτερα σχεδόν δεν μπορούσαν να υπάρχουν για μένα. Ίσως επειδή, από πολύ νέο, με κυριάρχησε η αισθητική όψη της ζωής. [...]