Η επιστροφή μου από τον Άγιο Φραγκίσκο στην Αθήνα έγινε με τους ίδιους σχεδόν σταθμούς περίπου, δηλαδή Νέα Υόρκη - Αζόρες - Καζαμπλάνκα - Αλγέριο - Νεάπολις - Μάλτα - Αθήνα. Επτά απογειώσεις και έξι προσγειώσεις για ένα ταξίδι που σήμερα έχει μια απογείωση και μία προσγείωση. Καθώς μου εξήγησαν διάφοροι πιλότοι, η απογείωση είναι εύκολη αλλά πολύ πιο επικίνδυνη από την προσγείωση που είναι περίπλοκη και δύσκολη αλλά λιγότερο επικίνδυνη. Αν στην απογείωση σβήσει ένας από τους κινητήρες, είσαι χαμένος άνθρωπος. Γι` αυτό, την εποχή εκείνη των επτά σταθμών, ένα μέλος του πληρώματος, υποθέτω ο μηχανικός, ερχόταν και καθόταν με τους επιβάτες σε μια θέση από όπου μπορούσε να παρακολουθεί τους τέσσερις ελικοφόρους κινητήρες του αεροπλάνου ώστε να επισημάνει, εγκαίρως, οποιαδήποτε ανωμαλία.
Ο πόλεμος με τη Γερμανία είχε τελειώσει και η γηραιά ήπειρος Ευρώπη με το πρόσωπο παραμορφωμένο απ` τη θεομηνία του αλληλοσπαραγμού βρισκόταν σε σημείο τέτοιας εξάντλησης ώστε να νομίζει κανείς ότι θα χρειάζονταν δυο γενεές για να συνέλθει. [...]