Συγγραφέας, μεταφραστής, σκηνοθέτης, σεναριογράφος. Γεννήθηκε το 1955 στην πλατεία Κουμουνδούρου, ζει στα Εξάρχεια.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Θυμάμαι την πλατεία Κουμουνδούρου γιατί εκεί κοντά μέναμε και εκεί έπαιζα μικρός, ένα έργο στο θέατρο Mουσούρη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ένα μαγαζί σε μια στοά στου Ψυρρή όπου το βράδυ έπαιζαν ζωντανή μουσική, απέναντι απ' το σπίτι μας. Μικρός ήθελα να γίνω δάσκαλος ή παιδίατρος για να μη χρειαστεί ποτέ να αποχωριστώ τον κόσμο των παιδιών. 
Ξεκίνησα να γράφω από το Γυμνάσιο εξαιτίας ενός στοιχήματος που έβαλα με τον κολλητό μου, για να του αποδείξω ότι έπρεπε να αφήσει την ποίηση κατά μέρος και να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Εκτοτε γράφω ποίηση μόνο όταν φτάνω σε έναν καινούργιο τόπο, εκφράζοντας τις πρώτες μου αισθήσεις απ' αυτόν.
Αργότερα, με αφορμή την έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού, γράφω το πρώτο μου διήγημα και κάπου μεταξύ Αθήνας και Παρισιού γράφω ένα μικρό μυθιστόρημα, τους «Πλάγιους δρόμους», με ηρωίδα μια φίλη μου και της το χαρίζω. Οταν μου το επέστρεψε ύστερα από πολλά χρόνια και το ξαναδιάβασα, είπα «τι κρίμα, δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια έτσι στη ζωή μου!».
Έχω γράψει κι εκδώσει τρία μυθιστορήματα, κάνω λογοτεχνικές μεταφράσεις, έχω κάνει 3 ταινίες μικρού και μεσαίου και μία μεγάλου μήκους. Το καλό με τις πολλές ιδιότητες είναι ότι μπορείς να τις αναιρέσεις όλες και να μην είσαι πια –με απόλαυση– τίποτα. Ταινίες άρχισα να κάνω όταν έπαψε να με ικανοποιεί, σε σχέση με κάποιους ανθρώπους που συναντούσα στη ζωή μου και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, η απλή τους μεταφορά με λέξεις σε ένα μυθιστόρημα, όπως έκανα μέχρι τότε. Ήθελα να τους εξερευνήσω και να τους μοιραστώ με τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλάζοντάς τους όσο λιγότερο γινόταν και το κοντινότερο μέσο ήταν το ντοκιμαντέρ. Οι καινούργιες μου μυθοπλασίες είναι πάνω σε πραγματικές ζωές και πραγματικούς ανθρώπους. Γι' αυτό, όμως, δεν παύουν να είναι δικές μου πλοκές από νήματα άλλων ζωών.