Τρία αφηγήματα. Τρεις τρόποι να κοιτάξει κανείς την ανθρωπότητα. Τρεις μελωδίες γλυκόπικρες. Με φόντο τη μοναξιά των ανθρώπων και τη βαρύτητα της μοίρας.
Υπάρχει πρώτα Η ζωή ενός πλαστογράφου, όπου ο Iνόουε προσεγγίζει την τέχνη μέσα απ` το αντίγραφο. Ένας δημοσιογράφος στον τομέα των καλών τεχνών προσλαμβάνεται από την οικογένεια ενός μεγάλου ζωγράφου, του Kεϊγκάκου Όνουκι, με σκοπό να γράψει τη βιογραφία του. Το εγχείρημα δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τον δημοσιογράφο· το αναβάλλει, ως τη μέρα που ανακαλύπτει ένα προσωπικό ημερολόγιο. Εκεί ο ζωγράφος εκμυστηρεύεται ότι στη ζωή του είχε έναν και μοναδικό φίλο· ο φίλος αυτός έγινε πλαστογράφος κι έζησε επί σειρά ετών πουλώντας πλαστούς Kεϊγκάκου. Τότε, αντί να γράψει την επίσημη βιογραφία του μεγάλου καλλιτέχνη, ο δημοσιογράφος αρχίζει να ταξιδεύει με τη φαντασία του στην αποτυχημένη ζωή που μαντεύει πίσω απ` το όνομα του πλαστογράφου Xόσεν Xάρα. Κι αντί να συνεχίσει τις έρευνές του σχετικά με τον υπέρμετρα ταλαντούχο ζωγράφο, ερευνά τη ζωή του απατεώνα.
Προτού ταριχεύσει τη ζωή και το έργο του ζωγράφου, ο συγγραφέας ανατέμνει το λείψανο του παραχαράκτη Xόσεν Xάρα που θέλησε να βρει ένα χρώμα ανεξίτηλο, οραματίστηκε μια δέσμη πυροτεχνημάτων με χρώμα μπλε-μωβ μέσα στη μαύρη νύχτα και γύρεψε το χρώμα που κανείς ζωγράφος δεν κατέχει: το χρώμα της ομορφιάς που εξέπεσε. Γιατί ο πλαστογράφος, εκφυλισμένο και υποβιβασμένο alter ego μιας μεγαλοφυΐας, παραμένει παρ` όλα αυτά κυνηγός του απόλυτου.
Η μεταπολεμική Iαπωνία μπορεί να `θελε ν` αποτίσει φόρο τιμής στις ένδοξες φυσιογνωμίες της, όπως εκείνη του Kεϊγκάκου, αλλά μάλλον στους ηττημένους κυνηγούς τού απόλυτου αναγνωρίζει το πρόσωπό της. Η ζωή ενός πλαστογράφου είναι η αυτοψία της μεταπολεμικής Iαπωνίας, η οποία αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της ήττας της και αποστρέφει με βδελυγμία το βλέμμα από το μπλε-μωβ χρυσάνθεμο που κατακλύζει τον ουρανό της.
Το ίδιο διαπιστώνουν και οι δύο άλλες νουβέλες. Η Πανσέληνος περιγράφει την εντυπωσιακή άνοδο και πτώση ενός ανθρώπου που πίστευε ότι ο κόσμος ακολουθούσε τη θέλησή του. Κι είναι ένα βράδυ με πανσέληνο όταν ο επιχειρηματίας, στο όριο φθοράς και αφθαρσίας, εκδραματίζει μια τελευταία χειρονομία νικητή. Το Oμπάσουτε επανέρχεται στον θρύλο για τις μικροκαμωμένες γριούλες που οι γιοι τους τις μεταφέρουν στην κορυφή του βουνού και τις εγκαταλείπουν εκεί. Οι γριούλες δεν έχουν άλλη καταφυγή από τη θέα της πανσελήνου που ανατέλλει.
Ο Iνόουε μας εισάγει στην Ιαπωνία των φεγγαριών, την Ιαπωνία των χαμένων, με τα βιολετιά πέταλα που ανθίζουν μέσα στη μαύρη νύχτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]