Η ποιητική γενιά του ’70 εκόμισε ήδη εις την τέχνη το υγιές και τολμηρό πνεύμα της συγκρουσιακής ανανέωσης του ποιητικού λόγου, που δεν θα είναι ίδιος μετά τη συμβολή της. Επιβεβαίωσε ότι οι ρήξεις και στον ποιητικό λόγο μπορούν να ανοίξουν νέες προοπτικές στην αισθητική απόδοση του ποιητικού νοήματος, επιβεβαιώνοντας τόσο την αξεδιάλυτη σχέση περιεχομένου και μορφής στην τέχνη, αλλά και την πεποίθηση ότι η τέχνη πρέπει να συγκινεί με το υλικό της μέρος. Ανέδειξε την ανθρώπινη προοπτική του ποιητικού λόγου εμβαθύνοντας στη σύνθετη ανθρώπινη περιπέτεια, πολιτική, κοινωνική, και επί της ουσίας υπαρξιακή, αναβαθμίζοντας το μικρό και ασήμαντο, αναζητώντας την ποίηση στην καθημερινότητα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, κατακυρώνοντας το νόμιμο του Ανέλπιστου.
Η ποιητική της πορεία συνεχιζόμενη αφήνει τον ορίζοντα των προσδοκιών ανοιχτό και αισιόδοξο, επιβεβαιώνοντας, ευτυχώς, ότι η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
Μαρία Ν. Ψάχου