Χαροποιό γεγονός νέοι άνθρωποι να ποιούν τόσο χρωματιστά, τόσο όμορφα και συγκινητικά. Σίγουρα η παιδεία της ποιήτριας την εφοδιάζει με πλούσιο υλικό. Αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι μόνο αυτή αρκετή. Είναι και το περιβάλλον, η πορεία που χαράζει και διανύει ο κάθε δημιουργός.
Η Κατερίνα Κατράκη έχει επιλέξει ένα δύσκολο δρόμο. Το δρόμο της αντίστασης και της ειλικρίνειας. Η οικογένειά της, συνοδοιπόρος στο ταξίδι της, στοργικά τη στηρίζει.
Η συλλογή «Παράθυρο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2010) είναι ένα σύνολο 46 μικρών και μεσαίων, ως προς την έκταση, ποιημάτων. Συνδυάζοντας το κλασικό με το σύγχρονο, η ποιήτρια, ταξιδεύει τον αναγνώστη στη ζωή, τον έρωτα, την κάθαρση. Με πετυχημένο τρόπο μοιράζεται τις ανησυχίες και τα συμπεράσματά της. Η ποίησή της είναι διαχρονική και επίκαιρη.
Με λιτό, διακριτικό και εύστοχο τρόπο – κατά την προσωπική, ταπεινή μου γνώμη– η Κατερίνα Κατράκη τοποθετεί τα στοιχεία της πλούσιας ελληνικής γλώσσας, έτσι ώστε να συνυπάρχουν με τα ξενόγλωσσα που καλώς ή κακώς αποτελούν μέρος του αντικειμενικού μας κόσμου.
Οι ολιγόστιχες ποιητικές συνθέσεις της δημιουργού αποτελούν την πιο ευχάριστη έκπληξη της συλλογής. Με λίγες λέξεις –χρώματα θα έλεγε κανείς – η ποιήτρια συνθέτει ένα όνειρο- πραγματικότητα. Τι ικανότητα χρειάζεται άραγε για να λες πολλά με λίγα λόγια;
«Το να γράφεις είναι μάταιο. Το να μη γράφεις, αδύνατον. Έτσι κάθε μέρα ματαιοπονείς γιατί το μόνο πιο οδυνηρό από τη γραφή είναι να μη γράφεις καθόλου». Η Κατερίνα Κατράκη ασπάζεται τους στίχους του ομότεχνού της Νίκου Δήμου. Δημιουργεί και μας παρακινεί να δημιουργήσουμε.
(Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης)