Η κριτική συγκομιδή είναι πλούσια, ανάλογη με τις κριτικές. Οι απόψεις πολύμορφες, συχνά διατυπωμένες ως δοκιμές. Δεν υπάρχει δηλαδή ομοφωνία αλλά αξιοσημείωτη καταγραφή γνωμών. Δεν είναι το δύσβατο της ποίησης του Φωστιέρη αλλά η έκπληξη μπροστά στο νεοφανές, η αδυναμία -ανάλογη με την αμφισβήτηση του ιδίου- μπροστά στη σύλληψη του κεντρικού μηνύματός του, εκφρασμένου από συλλογή σε συλλογή ετερότροπα και με συστηματικές προσθήκες φερτής ύλης, απόδειξη της ανάπτυξης ενός συστήματος εν εξελίξει, του οποίου τα σπέρματα έχουν αναφανεί ήδη από Το Μεγάλο Ταξίδι, τη νεανική και προδρομική συλλογή του. Η μελέτη του θανάτου, ως σκοτεινού έρωτα, ως απορηματική, προτρεπτική ή μελλοντική εκδοχή, η εμπλοκή του Διαβόλου στην ανισόρροπη ζυγαριά ζωή του, με εμφανή αλλά παραδόξως αδιανόητη για την πεπερασμένη ανθρώπινη λογική τη ματαιοδοξία (και ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν να γέρνει προς τη μεριά του αναπόφευκτου), η χαρτογράφηση του Τίποτα, όλα αποτελούν απεικονιστικές (ο Φωστιέρης είναι εικονοποιός του παραδόξου) μελέτες του ίδιου θέματος, της μόνης βέβαιης και αμετάκλητης τύχης του ανθρώπου, της απώλειας, την οποία αντιμάχεται με χάρτινα όπλα, αντί να συναισθανθεί τις συνεχείς αποκοπές και αφαιρέσεις, αναδομώντας ένα στείρο παρελθόν και οικοδομώντας ένα σκοτεινό και ασφαλώς ασύλληπτο μέλλον. Υπό τη νεφελώδη αυτή σκηνή, αποτυπωμένη από τον ποιητή με τεχνικές και γλώσσα συμφωνικά συνεργαζόμενες και συνάμα πρωτοφανέρωτες, είναι λογικό η κριτική να μετεωρίζεται ανάμεσα στο Εδώ και στο Εκεί, να συλλαμβάνει με εκλάμψεις, να χάνει όμως τον μίτο, να αδυνατεί να συστηματοποιήσει το παράλογο και να αποφανθεί τελεσίδικα.
Αυτή είναι, εν ολίγοις, η παρώθηση για μελέτη και συνάμα η υπαρξιακή φόρτιση που προκαλεί η ποίηση του Φωστιέρη.
