Με τον τόμο αυτό ολοκληρώνεται το ποιητικό πανόραμα ενός ολόκληρου αιώνα. Διακρίνει κανείς σ’ αυτόν την εξέλιξη και την κατάληξη των επιτευγμάτων των προηγούμενων ποιητικών γενιών, διακρίνει όμως και το καινούργιο στοιχείο, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο, που καλλιεργείται, ωριμάζει και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέα επιτεύγματα, κάτι που ήδη έχει επισημανθεί από όσους παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα ποιητικά δρώμενα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε. Ξεχωρίζει φωνές ποιητών της γενιάς του ’70 (του Μαρκόπουλου, του Βαρβέρη, του Κοντού, του Λιοντάκη, του Βέη, του Πατίλη, της Λαϊνά, της Παμπούδη κ.ά.), της γενιάς του ’80 ή του ιδιωτικού οράματος, αλλά και ποιητών που έκαναν την εμφάνισή τους την τελευταία δεκαετία του επίκεντρου αιώνα, αποδεικνύοντας το ενιαίο και το αδιάσπαστο της ελληνικής ποίησης.
