Η πρώτη ποιητική συλλογή του Τριαντάφυλλου Σιδερίδη, που τιτλοφορείται Λίκνο, αποτελεί μια προσωπική καταβύθιση στην απόγνωση, μια μορφή βίας που μοιάζει να αυτοεπιβάλλεται, μια εμπύρετη καταγραφή του αδιεξόδου. Η ανάδυση του συναισθήματος –ως μοναδική διέξοδος διαφυγής από την έλλειψη– και η αποτύπωση μιας προσπάθειας να διασώσει μια παραιτημένη ύπαρξη, που οδηγείται στην εξουθένωση.
Δείγμα γραφής:
Από το «ΓΛΥΚΟΣ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑΣ»
Τι ακανόνιστες γραμμές στο δέρμα
επιβάλλει η Στέρηση.
Δεν είναι πια πληγή
μα ζωγραφιά που ξεθυμαίνει.
Δες μέχρι πού φτάνει
το πείραμα της Αντοχής.
Πρώτα γενέθλια πριν λίγες μέρες.
Κι όμως· αδυνατώ να θυμηθώ
εκείνη τη συμφωνία.
