Η πρώτη ποιητική συλλογή του Τριαντάφυλλου Σιδερίδη, που τιτλοφορείται Λίκνο, αποτελεί μια προσωπική καταβύθιση στην απόγνωση, μια μορφή βίας που μοιάζει να αυτοεπιβάλλεται, μια εμπύρετη καταγραφή του αδιεξόδου. Η ανάδυση του συναισθήματος –ως μοναδική διέξοδος διαφυγής από την έλλειψη– και η αποτύπωση μιας προσπάθειας να διασώσει μια παραιτημένη ύπαρξη, που οδηγείται στην εξουθένωση.

Δείγμα γραφής:

Από το «ΓΛΥΚΟΣ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑΣ»

Τι ακανόνιστες γραμμές στο δέρμα

επιβάλλει η Στέρηση.

Δεν είναι πια πληγή

μα ζωγραφιά που ξεθυμαίνει.

Δες μέχρι πού φτάνει

το πείραμα της Αντοχής.

Πρώτα γενέθλια πριν λίγες μέρες.

Κι όμως· αδυνατώ να θυμηθώ

εκείνη τη συμφωνία.