(...) Φυσικά, η οντότητα της ποίησης είναι πάντα μία και ομοούσιος: ξετυλίγεται σαν την κόκκινη κλωστή του παραμυθιού, διατρέχει τον χρόνο και κρατά αρραγή τη συνέχεια, ελίσσεται, μπερδεύεται, ξεμπερδεύεται, αλλάζει ξενιστές και εξελίσσεται με παλινδρομήσεις, πάντα ζωντανή, πολυμορφική, πολυπλόκαμη, πολλαπλών κατευθύνσεων. Και, κανονικά, πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως είναι στην πραγματικότητα: άχρονη, άφυλη, ανάδελφη. Μ` αυτή την έννοια, όμως, μια περιοδική ανθολογία είναι απολύτως απαραίτητη, επιτελεί ένα πολύ χρήσιμο έργο: `ενορχηστρώνοντας` την κατ` έτος ποιητική παραγωγή σε μια αρμονική πολυφωνία, χαρτογραφεί τις κατακτημένες περιοχές με όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις τους σε μια πανοραμική άποψη, επισημαίνει τις διαφορετικότητες και οριοθετεί ένα συγκεκριμένο τοπίο, ώστε να μπορεί κάποιος να σχηματίζει εύκολα μια καθαρή εικόνα για το τρέχον ποιητικό γίγνεσθαι. Τολμούμε να δηλώσουμε ευθαρσώς πως Τα Ποιήματα του 2010 επιτυγχάνουν τον στόχο τους: δίνουν μια πλήρη εικόνα της φετινής ελληνικής ποιητικής `προόδου` (όσο πλήρες μπορεί να είναι ποτέ ένα τέτοιο εγχείρημα) και με όση αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρχει στην, οπωσδήποτε υποκειμενική, κρίση των ανθολόγων.
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]