Επί πενήντα σχεδόν χρόνια ο Άγγελος Τερζάκης στέκεται ως ακρόπρωρο του πνευματικού μας βίου. Η στέρεη και τίμια πνευματική του φυσιογνωμία εκφράζει με τρόπο μοναδικό τη συνειδησιακή ανησυχία της γενιάς του, της περίφημης γενιάς του ΄30, διατυπώνοντας συγχρόνως σ’ ένα πλούσιο και πολύμορφο λογοτεχνικό έργο πρώτης γραμμής τις ανησυχίες, την αγωνία, τις φιλοδοξίες και τον απελπισμό των νεωτέρων. Για χρόνια πολλά η προσωπικότητά του εξέχει με τη σοβαρότητα, τη συγκρότησή της, το ανήμερο ανθρώπινο πάθος, με την ακαριαία αίσθηση της τραγικότητας της ζωής και του βαθύτατου μυστήριου της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο. Πεζογράφος μιας δραματικής μεσοπολεμικής ζωής που εκβάλει σε μια κοινωνία δίχως Θεό, θεατρικός δημιουργός που γνωρίζει ν’ αναπτύσσει στη σκηνή, μ’ ακέραιο θεατρικό λόγο, μορφές αγέραστες στην ποιητική τους δραστηριότητα, στοχαστής από τους ελάχιστα συγκροτημένους κι υπεύθυνους στον τόπο αυτό, αναδείχθηκε ένας σπάνιος μάρτυρας του πνεύματος.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
