Γεννήθηκα μια Τετάρτη του Φλεβάρη το σωτήριον έτος 1974. Τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής μου με έθρεψε η ανεμελιά του χωριού και τα κανακέματα των παππούδων. Η ζωή όμως δεν είναι πάντα ρόδινη, παρά τα όνειρα, τα σχέδια, τις ευχές, τα ξόρκια και τα σκόρδα που κρεμάς από το ταβάνι, μπας και σε σώσουν! Υποτασσόμενος κι εγώ στους νόμους της φύσης, αναγκάστηκα να μεγαλώσω. Υποψιάζομαι ότι ίσως φταίει η γιαγιά μου που τη μισή μέρα με άφηνε παραδομένο στην αγκαλιά των ονείρων και την άλλη μισή με έπαιρνε στο κατόπι, μπουκώνοντάς με καλούδια! Και κάπως έτσι άρχισαν να με βρίσκουν τα βάσανα! Έφτασε λοιπόν, χωρίς να καταλάβω πώς, η μέρα που η γειτόνισσά μου η Σοφία, μαθήτρια της έκτης τάξης, άρπαξε με αποφασιστικότητα το χέρι μου και με πήγε στο σχολείο. Η μάνα μου καμάρωνε και ήθελε να δει το βλαστάρι της σπουδαγμένο, ο πατέρας μου δεν είχε πρόβλημα αρκεί να τα είχα καλά εγώ με τον εαυτό μου, ενώ η γιαγιά μου με καμάρωνε όπως κι αν είχε… Τελικά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να γίνω δάσκαλος για να παλεύω με τελείες, κόμματα και αποσιωπητικά. Εκτός από τον αέρα της τάξης που μου αρέσει να αναπνέω, γιατί γεμίζει αέρα νιότης και δημιουργίας τα πνευμόνια, μου αρέσει να πλάθω όνειρα και ύστερα να τα φανερώνω με λέξεις. Αυτό όμως που κάνει την καρδιά να χτυπά πιο δυνατά είναι όταν σηκώνω το βλέμμα ψηλά και αντικρίζω τους προγόνους, τους δασκάλους μου και όλους τους ανθρώπους που αυτά τα χρόνια έλιωναν ακούραστοι με τα ροζιασμένα χέρια τους το κερί για να φτιάξουν τα φτερά μου, να γελούν και να μου κλείνουν το μάτι. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι μήνυμα θέλουνε να μου πέμψουνε. Ελπίζω μόνο να διαβάζουν αυτές τις γραμμές, για να τους πω ότι τα φτερά που μου χάρισαν ήταν γερά και χτυπούν στην πλάτη μου ακόμα. Αυτά τα φτερά που μου δίνουν ακόμα τη δύναμη να πετώ ψηλά, για να μην αφήνω κανένα να βάζει, όπου αυτός θέλει, τις τελείες της ζωής μου…