Με επιρροές από τους κλασσικούς Βορειοαμερικάνους του είδους και δασκάλους τον Γκιγιέρμο Όρσι και τον Ερνέστο Μάγιο, ο Ογιόλα εμπλουτίζει το νουάρ με στοιχεία τόσο της ποπ κουλτούρας όσο και με πυκνές αναφορές στους ιθαγενείς πολιτισμούς της πατρίδας του. Συγχρόνως, παραμένοντας πιστός στο λατινοαμερικάνικο δείγμα γραφής, αποκλείει μετά βδελυγμίας από το πάνθεον των ηρώων του τους εκπροσώπους του νόμου. Όπως, άλλωστε, έχουν πει γι’ αυτόν: «Αν υπάρχει ένας συγγραφέας που αγαπά να γράφει για το περιθώριο, αυτός είναι Λεονάρδο Ογιόλα». Καθότι: «Για να υπάρξει μυθοπλασία και για να γίνει πιστευτή από τον αναγνώστη, πρέπει να περιέχει ένα προκάλυμμα αλήθειας. Οι κόσμοι που εγώ σκιαγραφώ είναι θλιβερά διάσημοι: οι πάντες ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει εκεί. Μας έμαθαν όμως να κοιτάμε απ’ την άλλη. Στη δική μου περίπτωση, δεν υπάρχει κοινωνική καταγγελία, μόνο η πραγματικότητα που αναλαμβάνει να κάνει πιο στέρεη τη μυθοπλασία».