Ο Σπύρος Κανιούρας κατάγεται από την αισιοδοξία της μετανάστευσης του Άλλου, από μεθυσμένες συνελεύσεις νευρώνων και από κειμενικούς βυρσοδέψες με υποσαχάριους αντικυκλώνες και φλοιονοητικές ανωμαλίες. Μυθοσκοπώντας πηνειώς και μισθώνοντας ακροκεραύνεια ωοθυλάκια για τους στεναγμούς της λογικής ανακάλυψε ότι η κυβίστηση μιας ονειρικής κλινοπάλης ισούται με το πορνικόν τέλος της βεβαιότητας μείον τον γονότυπο της φρεναπάτης επί τα Γαυγάμηλα του ταυρικού μέλλοντα και υλακτεί παράφωνα υπό μηδέν φερεγγυότητα.

Σήμερα κρυοεκχυλίζοντας εφαπτομενικά συναισθήματα και περονοειδείς απωθήσεις ερευνά αν μία ασυνείδητη χειρονομία βγάζει σε γλωσσική ανθράκευση και αν από οστεόφυτα μιας αποσύνθεσης με γεωμετρικό τόπο ίσα με ναυμαχία του Lepado αναδύεται το νηλεόθυμον επίγραμμα οι θύελλες μαζί μας.