Ο Σωτήρης Γουνελάς πρωτοεμφανίζεται εκδοτικά με δύο πεζοποιητικά βιβλία το 1976 και 1978 (εκδόσεις Κέδρος) που αποτυπώνουν τη σχέση του με τα ευρωπαϊκά μοντέρνα ρεύματα της εποχής. Μεταξύ 1970 και 1976 παρακολουθεί στο Παρίσι μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας αλλά γρήγορα στρέφεται σε αναζητήσεις στο χώρο της φιλοσοφίας. Η ανάγνωση των έργων του Πλάτωνα και η μελέτη του της νεοελληνικής λογοτεχνίας τον απομακρύνουν από τα δυτικοευρωπαϊκά διαβάσματα. Ενδιαφέρεται για τον αρχαιοελληνικό λόγο και την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Η συνεργασία του με το περιοδικό Σύναξη σχεδόν από το πρώτο τεύχος (1982) εδραιώνει την πεποίθησή του ότι ο δυτικός πολιτισμός, και μάλιστα από τον 17ο αιώνα και μετά, μας υποχρεώνει σε γενναία κριτική του και σε εντοπισμό των βασικών σημείων παρέκκλισης από μια πνευματική πραγματικότητα που κάποτε αποτελούσε κοινό τόπο Ανατολής και Δύσης. Επιχειρεί να εκφράσει τη νέα του εμπειρία στην ποιητική συλλογή Σιωπή και θαύμα.Αργότερα έλκεται ιδιαίτερα από τις ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι και γράφει το βιβλίο Ταρκόφσκυ ένας νοσταλγός του Παραδείσου (1989, 2002), βρίσκοντας σε αυτόν έναν από τους ελάχιστους μεγάλους σκηνοθέτες που το έργο τους σφραγίζεται από χριστιανικές και μεταφυσικές αλήθειες και οράσεις. Η οικείωσή του με τη γαλλική γλώσσα του επιτρέπει να καταπιαστεί με μετάφραση δύσκολων φιλοσοφικών και θεωρητικών κειμένων. Μεταφράζει Σιμόνη Βέιλ, Νικόλα Μπερντιάεφ, Παύλο Φλωρένσκυ, Πλακίδα Ντεσέιγ κλπ. Το 1986 μετά την εκδημία του ιδρυτή της Σύναξης Παναγιώτη Νέλλα, αναλαμβάνει την επιμέλεια του περιοδικού την οποία και συνεχίζει μέχρι το 1997.Με την αποχώρηση του από τη Σύναξη το 1997 ξεινάει η συγγραφική του δραστηριότητα.