Ο έρωτας εδώ είναι δαίδαλος πάθους και ατραπός αγάπης -ζωντανός και ζοφερός, ζήδωρος και θανάσιμος. Τα ποιήματα αγγίζουν τη μνήμη των αγκαλιών που έμειναν ημιτελείς, των φιλιών που καίνε ακόμα, των χωρισμών που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο χρόνος αφήνει τις αυλακιές του στη ψυχή, ενώ η Ελλάδα —σελασφόρος κάποτε, τώρα χαμένη στην πλάνη— καλείται να ξυπνήσει από τη λήθη της.
Με γλώσσα πλούσια, αρχαϊκή και συγκινητική, αυτή η συλλογή μιλάει για όλους μας -για τους έρωτες που χάσαμε, τα όνειρα που εγκαταλείψαμε, την πατρίδα που πονάμε. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πραγματικά «συνηθισμένος» όταν τολμά να θυμάται, να στοχάζεται και να ονειρεύεται.
