Ο Ζίγκμουντ Μινέικο (1840-1925), γνωστός κυρίως από τον γάμο της κόρης του, Σοφίας, με τον Γεώργιο Παπανδρέου, υπήρξε πολυσχιδής προσωπικότητα. Καταγόμενος από οικογένεια Πολωνών κατώτερων ευγενών σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικού της Πετρούπολης και, στη συνέχεια,  στη Διεθνή Στρατιωτική Σχολή των γαριβαλδινών στη Γένοβα. Συμμετείχε στη μεγάλη πολωνική εξέγερση κατά των Ρώσων το 1863, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να εξοριστεί στη Σιβηρία απ' όπου δραπέτευσε με μυθιστορηματικό τρόπο για να μεταβεί στη Γαλλία, στο Μαρόκο και να καταλήξει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρχιμηχανικός στο βιλαέτι Ηπείρου και Θεσσαλίας. Εκεί συνέβαλε αποφασιστικά στις ανασκαφές που οδήγησαν στην ανεύρεση του θεάτρου και του ιερού της Δωδώνης. Το 1891 εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα και εργάζεται αρχικά ως νομομηχανικός Αχαιοήλιδος και αργότερα ως χαρτογράφος στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων.

Όταν βρέθηκε στην Ελλάδα, αποκατέστησε επαφές με έντυπα της πρώτης πατρίδας του και άρχισε να στέλνει επιστολές και ανταποκρίσεις σε πολωνικές εφημερίδες. Ο κύριος όγκος της δημοσιογραφικής εργασίας του Μινέικο αφορά τρεις περιόδους: τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 και το κρητικό ζήτημα, έως και τον πόλεμο του 1897· ύστερα από παύση αρκετών ετών, τους βαλκανικούς πολέμους· τέλος, το ηπειρωτικό ζήτημα, για το οποίο έστελνε ανταποκρίσεις στην εφημερίδα Τζένικ Πόλσκι του Λβοφ. Αυτές οι τελευταίες ανταποκρίσεις αποτελούν τη μία πηγή του υλικού του παρόντος βιβλίου. Όταν, με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε αδύνατη η επικοινωνία μεταξύ Αθήνας και Λβοφ, ο Μινέικο σταμάτησε να στέλνει ανταποκρίσεις, συνέχισε όμως να τις καταγράφει στο τετράδιό του. Οι χειρόγραφες αυτές σημειώσεις, που σε όγκο είναι πολλαπλάσιες από τις ανταποκρίσεις και καλύπτουν μεγαλύτερη χρονική περίοδο, είναι η δεύτερη πηγή του υλικού του παρόντος βιβλίου. Μετά τον θάνατο του Μινέικο, τα έγγραφά του κατατέθηκαν στο πανεπιστήμιο Γιαγκελόνσκι της Κρακοβίας, απ’ όπου αναζητήθηκαν για την παρούσα έκδοση.