Στο θεατρικό έργο Μια ζωή, ο μονόλογος μιας μοδίστρας, ο Πέτρος Ζούλιας θέλησε να μιλήσει για τη ζωή. Με αφορμή την Ελένη, μια γυναίκα του μεροκάματου, ο συγγραφέας μίλησε για τη ζωή που ζούμε, αλλά και αυτήν που ονειρευτήκαμε, τη δική μας ζωή αλλά και τη ζωή των άλλων, τη ζωή που αφήνουμε πίσω μας, στο παρελθόν, και αυτήν που μας περιμένει στο μέλλον. Δίνει φωνή σε μια «ηλικιωμένη, λαϊκή γυναίκα». Η ηρωίδα του αναπολεί τα όσα έζησε, καθώς και τους ανθρώπους που γνώρισε σε αυτήν της τη διαδρομή. Μιλάει για την ορφάνια της, τα παιδικά της χρόνια, τις δυσκολίες και τις χαρές της, τον γάμο και τα παιδιά της. Περιγράφει το «τότε» και το «τώρα» της, μέχρι το σήμερα. Και με έναν παράδοξο, αλλά και απολύτως λογικό ταυτόχρονα τρόπο, ο αναγνώστης αναβιώνει στιγμές που του είναι γνωστές και οικείες.
