Η συλλογή χαρτογραφεί την εποχή της: την τουριστική «βιομηχανία» που εξαντλεί, τις ανθρώπινες σχέσεις που ξεφουσκώνουν σαν μπρατσάκια, την αγωνία της ενηλικίωσης, την απουσία, τον έρωτα και την ψυχολογική κόπωση πίσω από την «υποχρεωτική» καλοκαιρινή ευτυχία.
Ο ρυθμός της μουσικής —παρών άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε ρητά— συναντά τον ρυθμό της γλώσσας, συνθέτοντας ένα ποιητικό σώμα για τις μέρες που μικραίνουν και για τις ζωές που παλεύουν να χωρέσουν μέσα τους.
