Αυτό κρύβει την άδολη καρδιά μας και τα πηγαία μας συναισθήματα, δηλαδή τον μη εις έτη εξελιγμένο εαυτό μας, που καθρεφτίζεται σε βάθος και δηλώνει αυτό που εμείς είμαστε σήμερα.
Μου λείπουν, Άι-Λαυρέντη μου, / η φύση σου, ο αέρας, το νερό. / Τα καλντερίμια τα λουσμένα ουρανό, / πέτρες σπαρμένες μνήμη, καρφωμένες στο βουνό, / που απρόσβλητες προβάλλουν ως εδώ. // […] Μνημεία αναλλοίωτα, μιας άλλης ομορφιάς. / Μνημεία και τοπόσημα ετούτα, της καρδιάς.
