Η χορεύτρια έφτανε το πρωί, οκτώ παρά τέταρτο, στον Γκαρ ντυ Νορ. Μετά έπαιρνε το μετρό ώς την Πλατεία Κλισί. To κτίριο όπου στεγαζόταν η Σχολή Ουακέρ ήταν αρχαίο. Στο ισόγειο, καμιά δεκαριά μεταχειρισμένα πιάνα, φύρδην μίγδην, σαν σε αποθήκη. Στους ορόφους, κάτι σαν κυλικείο μ’ ένα μπαρ, και οι αίθουσες διδασκαλίας χορού. Δάσκαλός της ήταν ο Μπαρίς Κνιάσεφ, ένας Ρώσος που θεωρούνταν από τους κορυφαίους... Μια ιδιαίτερη μυρωδιά παλιού ξύλου, λεβάντας και ιδρώτα.

Παρίσι, δεκαετία του ’60. Μια νέα χορεύτρια, που μεγαλώνει μόνη το παιδί της, νιώθει να απειλείται από τους ανθρώπους που πίστευε ότι ανήκαν πια αμετάκλητα στο παρελθόν της. Από αυτούς τους ανθρώπους προσπάθησε να ξεφύγει για να αφιερωθεί στην τέχνη της. Το βιβλίο μάς εισάγει στον κόσμο του χορού στο Παρίσι, με τη σκληρή του πειθαρχία• περιγράφει τις περίπλοκες σχέσεις της χορεύτριας με τον γιο της και τον αφηγητή (είναι ή όχι εραστής της; Παίζει τον ρόλο του πατέρα του γιου της;), το σκοτεινό παρελθόν της και το έντονο παρόν της.
Ο Μοντιανό, με απατηλά ανάλαφρο ύφος, μας μιλά για την τέχνη, τον πόθο, την επιμονή της αγάπης, τον κίνδυνο, τη θρησκευτική συγκίνηση, τη νοσταλγία, τον χαμένο και ξανακερδισμένο χρόνο.