ο αέρας για τον αετό δεν ξέρει, δεν μπορεί τίποτα να πει. τα φτερά του τού ζωντανού, η ουρά του άλλου η χάρτινη, η αποκριάτικη αλλά μαγευτική, τον αέρα το ίδιο σπρώχνουν, το ίδιο βοηθάνε, το ίδιο τρυφερά παραμερίζουν. μόνο ένας σπάγκος από τόσων παιδιών τις εποχές, ένα στη γη πάνω τρέξιμο, ένας δικός μου πατέρας στην απέναντι όχθη να τον κρατάει ψηλά τον χάρτινο αετό, αυτός να τρέχει μαζί του, αυτός στην αρχή τον αέρα να διώχνει, να παραμερίζει. αυτός τον αετό μου ακόμα κι ως τώρα να δείχνει, να κρατάει.
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου //
O αετός σηκώνει τον αέρα, Σωτήρης Κακίσης, εκδόσεις Βακχικόν
Μια αστείρευτη πηγή συγκινήσεων σε κάθε νέα γραφή του Σωτήρη Κακίση. Με φωνές που μοιάζει να έρχονται από πολύ μακριά, από την πάντοτε παρούσα παιδική ηλικία (ποτέ δεν τελειώνει αυτή όσο κι αν τα χρόνια την σπρώχνουν προς τα πίσω), από πρόσωπα που πάνω τους η πατίνα του χρόνου γράφει ακόμα όμορφα· ίσως γιατί η μνήμη ξέρει να τα διατηρεί ατσαλάκωτα, ίσως γιατί ακόμα εδώ βρίσκονται όπως τότε – με την ποίηση του Κακίση ποτέ δεν ξέρεις. >>>
