ο αέρας για τον αετό δεν ξέρει, δεν μπορεί τίποτα να πει. τα φτερά του τού ζωντανού, η ουρά του άλλου η χάρτινη, η αποκριάτικη αλλά μαγευτική, τον αέρα το ίδιο σπρώχνουν, το ίδιο βοηθάνε, το ίδιο τρυφερά παραμερίζουν. μόνο ένας σπάγκος από τόσων παιδιών τις εποχές, ένα στη γη πάνω τρέξιμο, ένας δικός μου πατέρας στην απέναντι όχθη να τον κρατάει ψηλά τον χάρτινο αετό, αυτός να τρέχει μαζί του, αυτός στην αρχή τον αέρα να διώχνει, να παραμερίζει. αυτός τον αετό μου ακόμα κι ως τώρα να δείχνει, να κρατάει.
