Κατά πάθος ζητούσε το όνειρο να ζήσει.
Να βαδίζει σε μη προδομένα όνειρα.
Να μυρίζει σαν πασχαλιά
χωρίς να μαραίνονται τα πέταλά της...
Κατά πάθος το στόμα να δίνει το φιλί
πετώντας προς την ελευθερία.
Κατά πάθος ξετυλίγοντας τις προκλήσεις της ζωής
ακροβατώντας πάνω στην κόψη της αιχμής
πολλές φορές ασημίζοντας τα όνειρα
με αστερόσκονη πουπουλένια.
Κατά πάθος ακόμη
κι αν τα νήματα άλλοι τα κινούνε...
Σιωπηλό το κρύο
αρχίζει να τρώει των μυστικών τα άκρα...
Όταν η αιώνια σκόνη
τρυπώνει στο μυαλό και το χωλαίνει.
Κατά πάθος σηκώνει το κεφάλι
κοιτάει τον ήλιο και λέει
πως η ζωή και η ελπίδα δεν τελειώνει πουθενά...
Κι ας είναι το κάθε ταξίδι
επίπονο και μοναχικό πολλές φορές.
Κωνσταντίνος
