Οι Υάδες,
οι Νύμφες της βροχής,
έσταξαν
της ανασταλαγιάς το δάκρυ.
Ρέει το αποβρόχι
και οι στάλες
κεντούν το κορμί μου.
Στη θύμηση σου
ασπαίρει η καρδιά μου.
Σκοτεινή θλίψη
στο στερνό φως της αγάπης.
Σκόρπισε
της μέθης τ´αρώματα,
της Φιλύρας τ´άνθη
στους χυμούς του έρωτα
πριν σβήσουν τ´άστρα.
και η Σελάνα της αγάπης
θα φωτίσει
το κρυστάλλι της καρδιάς!
Αστερόεσσα!
Ποθοβόλα Σελάνα!
Πασιφάη! Ευρυφάεσσα!
Σπιθοφεγγιά των άστρων!
Γάργαρο φεγγάρι των αναστεναγμών!
Λυχνάναμα τ´Ουρανού που επωάζεις τον έρωτα!
Ο σελαγισμός σου να φωτίζει με αγάπη την καρδιά!
Να θάλλει η όλβια ελπίδα!
Ν´ανάβεις στα ποετάστρα τη φλόγα της αγάπης!!
