Δύο είναι οι βασικές πτυχές της νέας ποιητικής σοδειάς της Ηρώς Νικοπούλου. Η μία, γνωστή και από προηγούμενες συλλογές της, είναι η εικαστική διάθεση και τάση, η εμφανής ροπή της στη λεκτική εξεικόνιση σκηνών και σκηνικών, τοπίων και τόπων που εναποτίθενται στο ποίημα σαν εικόνες σε καμβά. Αυτό βεβαίως δεν θα πρέπει να ερμηνευθεί μόνο πάνω στη βάση του προϋπάρχοντος και εκδηλωμένου και στην τέχνη της ζωγραφικής ταλέντου της δημιουργού, αλλά πιθανότατα και πάνω στη βάση μιας συνειδητής θεώρησης της ποίησης ως του πεδίου εκείνου στο οποίο εξυφαίνεται αυτό που θα οριζόταν ως «αναπαράσταση». >>>
