… Ὅσον αὐστηροὺς καὶ ἀδεκάστους ὑποθέσωμεν τοὺς νόμους τοὺς ἀφορῶντας εἰς τῆς τοιαύτης παρακαταθήκης τὴν διατήρησιν, οἱ αἰσχροκερδεῖς πολῖται καὶ φιλοχρήματοι θέλουσιν ἐπινοήσει τὰ μέσα, δι᾽ ὧν νὰ σφετερίζωνται ἀτιμωρητὶ τὰ δημόσια χρήματα. Ἀλλὰ τῆς πόλεως ἐκείνης, τῆς ὁποίας οἱ πολῖται ἀσκοῦσι τὴν ἀρετήν, οἱ σοφοὶ καὶ νουνεχεῖς ἄρχοντες σαλεύουσι τὰς ἐλπίδας εἰς μόνην τὴν ἀρετήν.
Διὸ καὶ ἂν τυχόν ποτε ἤθελον διανοηθῆ νὰ συστήσωσιν εἰς τὴν τοιαύτην πόλιν θησαυρὸν χρημάτων, τοῦτο εἶναι σημεῖον προφανέστατον ὅτι ἡ πόλις ἤρξατο ἤδη νὰ ἐκτρέπηται εἰς τὴν διαφθοράν. Ἑπομένως καὶ τῶν τοιούτων ἀρχόντων ἡ ἄνοια ἀντὶ νὰ στηρίξη ἐπὶ κρηπίδων ἀσφαλῶν τὴν πολιτείαν, ἀπ᾽ ἐναντίας ἀνατρέπει καὶ καταστρέφει αὐτῆς τὰ θεμέλια.
Ἔσο πεπεισμένος, Ἀριστία φίλτατε, ὅτι ὅταν μία πόλις κατορθώσῃ νὰ συναθροίσῃ χρημάτων θησαυρούς, τότε ἀδύνατον οἱ πολῖται αὐτῆς νὰ εὐαρεστῶνται εἰς τὴν πενίαν καὶ τὴν λιτότητα. Ἐκ τούτου καὶ παρεισάγω ὡς κανόνα γενικώτατον, ὅτι ὅσον οἱ ἄρχοντες πόλεώς τινος καταγίνονται εἰς ἀπόκτησιν θησαυρῶν, διαφθείροντες δ᾽ οὕτω τὰ εὐγενῆ καὶ ὑψηλὰ αἰσθήματα τῶν πολιτῶν, τοσοῦτον ἡ πόλις ἐκείνη, εὐημεροῦσα κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον, προσπελάζει εἰς τὴν καταστροφὴν καὶ τὸν ὄλεθρον αὑτῆς.