Ψιθυριστά, ήρεμα και κατασταλαγμένα, η Βασιλική Πετράκη Αξαρλή μάς αφιερώνει τις νέες της ποιητικές δημιουργίες, οι οποίες πηγάζουν μέσα από την ψυχή της, μέσα από την επιθυμία της να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές τις παλιές και ουσιώδεις ηθικές αξίες, που φθίνουν, που χάνονται, που αλέθονται στις μυλόπετρες της κενής εξέλιξης. Σαν ύφαλος που στέκει περήφανος μεσοπέλαγα ο λόγος της, όχι για να δημιουργήσει εμπόδια στον ταξιδιώτη – αναγνώστη, αλλά για να του υπενθυμίσει ότι, όσο μεγάλα κι αν είναι τα κύματα, δεν μπορούν να εκμηδενίσουν την ύπαρξή μας. Δεν μπορούν να κόψουν τις βαθιές μας ρίζες. Η ποιήτρια, ‘’βαπτισμένη’’ στην ομορφιά του ελληνικού φωτός και των πατρογονικών μας χωμάτων, στην αλήθεια της πίστης και στις αναμνήσεις των χαμένων πατρίδων, μετουσιώνει τις λέξεις σε μηνύματα αγάπης, μνήμης, αγωνίας για το αύριο. Και πώς να γίνει διαφορετικά, όταν έχεις μέσα σου, τον έρωτα, την άδολη προσφορά προς τον πλησίον, την επιθυμία να γίνει ο καθένας μας κοινωνός της εντιμότητας. Ας αφήσουμε πίσω μας λοιπόν τις σκούρες σελίδες του ανθρώπινου πόνου και ας αφεθούμε στα λόγια της, που ευφραίνουν τις καρδιές μας και τις ποτίζουν αδιάκοπα, με δροσερές υφάλμυρες σταγόνες…