Η συλλογή διηγημάτων “Δωδεκάτη Φεβρουαρίου” κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, επιχειρώντας να φωτίσει τις συνέχειες και ασυνέχειες μεταξύ ατομικού και συλλογικού ιστορικού χρόνου, όταν το τραύμα της οικονομικής κρίσης συμφύρεται με τη στάχτη από τα αποκαΐδια του πολιτισμού.
Περιγραφή
21 αφηγηματικές σεκάνς
Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 είναι μια μέρα που σημαδεύτηκε από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και τη μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών/τριών. Την ίδια μέρα που το κέντρο της Αθήνας «φλέγεται» από την εξέγερση, καίγονται και οι δίδυμοι κινηματογράφοι της Σταδίου. Το «σημείο μηδέν» στον ιστορικό χρόνο της Μεταπολίτευσης γίνεται ο χωρόχρονος δράσης 21 ιστοριών-αφηγηματικών σεκάνς. Πρωταγωνιστούν αντιήρωες των οποίων η ζωή σημαδεύτηκε από το φωτεινό σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών, από τις εναλλαγές φωτός και σκιάς, σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και πάντα φλέγεται. Η συλλογή διηγημάτων “Δωδεκάτη Φεβρουαρίου” κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, επιχειρώντας να φωτίσει τις συνέχειες και ασυνέχειες μεταξύ ατομικού και συλλογικού ιστορικού χρόνου, όταν το τραύμα της οικονομικής κρίσης συμφύρεται με τη στάχτη από τα αποκαΐδια του πολιτισμού.
«Είναι το τέλος της αθωότητας. Είναι ο θρίαμβος των ρηχών και επικίνδυνων ανθρώπων» (σ. 175). Μια δήλωση που θα μπορούσε να κρύβει πίσω της μια σειρά από επεισόδια ενδεικτικά της βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Με κεντρίζει, ωστόσο, η λέξη αθωότητα. Ίσως γιατί πληγώνει ακόμη περισσότερο και από τη ρηχότητα και από τον όποιον ελλοχεύοντα κίνδυνο, ίσως γιατί παραπέμπει στον ελάχιστο πλέον χώρο που παραχωρούμε μέσα μας στην πιο αθώα, την πιο μη αναλώσιμη πλευρά του εαυτού μας. >>>
Γράφει η Κωνσταντία Σωτηρίου //
Δημήτρης Χριστόπουλος «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου», εκδ. Ποταμός
Τί έγινε στις 12 Φεβρουαρίου 2012; Στη Βουλή των Ελλήνων ψηφίζεται το δεύτερο οικονομικό μνημόνιο, στους δρόμους της Αθήνας γίνονται διαδηλώσεις και η πόλη φλέγεται και μέσα στην πυρά της οργής και της απόγνωση καίγονται μαζί οι προσόψεις δύο εμβληματικών κινηματογράφων της πόλης, του «Αττικόν» και του «Απόλλων» της οδού Σταδίου. >>>
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι δεν πρέπει τα κείμενα του τόμου να διαβαστούν ως συλλογή διηγημάτων, γιατί έτσι θα μείνουν μόνο στην προσεγμένη γλώσσα και θα χάσουν την ουσιαστικότερη –πολυπρισματική– αίσθηση που αφήνουν ως σύνολο. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, το βιβλίο θα έπρεπε να ονασμαστεί ειδολογικά «μυθιστόρημα», ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που αποσπασματικά και καλειδοσκοπικά είναι σε θέση να αναδείξει τον κεντρικό πυρήνα του. >>>
