Πρόκειται για την τέταρτη ποιητική της συλλογή, 21 χρόνια μετά την ποιητική της συλλογή Των στίχων σιωπή, της Πανδώρας επινίκια… (2003), κάνει στίχους την Τerra incognita του βίου της, φιλοσοφώντας τη ζωή κι εγκιβωτίζοντας την ψυχή της σε στίχους, (από)δομώντας, με το όνομα πλέον Μελωθεία, τα επιφαινόμενα του δημόσιου προσώπου της.
Η ποιήτρια σκηνοθετεί τον εσωτερικό της μονόλογο σε δύο πράξεις, εκ των οποίων η πρώτη περιλαμβάνει τέσσερις καθοριστικές σκηνές: «Το παρόν: φιλοσοφώντας τη ζωή (1η ), «Το παρελθόν: αναμνήσεων περιηγήσεις» (2η), «Το πρόσφατο παρελθόν: έρωτος αναζητήσεις» (3η), «Το πρόσφατο παρελθόν: κίβδηλου έρωτος απόρριψη…» (4η), ενώ προοικονομεί την πορεία προς τη δεύτερη πράξη με το ιντερμέδιο «Πορεία προς την Πράξη ΙΙ», όπου συγκατανεύει «με μια νότα χρυσαφιά (σύμβολο αέναης πορείας στο μέλλον και στο παρελθόν)» στην καταληκτική λέξη της συλλογής «Απελευθερώνομαι».
