Ένα πρόσωπο σ’ ένα χώρο, ένα στιγμιότυπο, είναι μια πλήρης αφήγηση ήδη. Κι αν έλειπε ακόμα το πρόσωπο, ο χώρος θα το ʼκλεινε άυλο ανάμεσα στα περιγράμματά του και στους όγκους του – όπως σε μια νεκρή φύση, σ’ έναν πίνακα του Τζόρτζιο Μοράντι, βλέπεις αυτόν που τη διέταξε, το βλέμμα του, τη σκέψη του εντέλει· έτσι μια νεκρή φύση δεν είναι «νεκρή», αλλά μια αυτοπροσωπογραφία απ’ όπου λείπει το πρόσωπο. >>>
