«Μια αυλαία πέφτει μπροστά στα μάτια μου. Όλα γίνονται αδιαπέραστα. Παύω να επινοώ». Βιρτζίνια Γουλφ, Τα κύματα Διαβάζεται, ισχυρίζομαι, ως να ήταν μια σπονδυλωτή, καλοσμιλεμένη ελεγεία, εμφανώς νεωτερικής απόκλισης, για την οριστική απώλεια του πατέρα. Θα μπορούσε βέβαια να ειπωθεί ότι πρόκειται, εκτός των άλλων, για μια παράθεση αποσπασμάτων ενός τακτικού ημερολογίου φυγής κι επιστροφής. Πάντως δεν συνιστά το έργο αυτό ένα τυπικό δοκίμιο πένθους. >>>
