Πληγές που αφήνουν ουλές – αν κλείσουν.

Οι πληγές και οι ουλές είναι τα δύο στάδια μίας και μοναδικής αλήθειας για πάρα πολλούς ανθρώπους: η κακή ψυχολογία οδηγεί σε βλάβες στο σώμα – κάποτε παροδικές άλλοτε πιο μόνιμες, όπως ένα αυτοάνοσο ή ο καρκίνος. Στη συλλογή ΣΚΠ (ακρωνύμιο της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας), η Χριστίνα Λιναρδάκη καταγράφει τον προσωπικό της αγώνα με τη νόσο – έναν αγώνα κατά βάση ψυχολογικό, μια και η ίδια ανήκει στους πιο τυχερούς ασθενείς με συμπτώματα που χαρακτηρίζονται ηπιότερα και που, παρ’ όλα αυτά, βαρύνουν την καθημερινότητά της.

Στο πρώτο μέρος της συλλογής ΣΚΠ, τις «Ουλές», η Λιναρδάκη περιγράφει τα συμπτώματα της νόσου όπως τα βίωσε και όπως τα φαντάστηκε, αφήνοντας τα συναισθήματά της εν πολλοίς ακατονόμαστα, αλλά προσπαθώντας να φέρει τον αναγνώστη στη θέση της με έναν απόλυτα ενεργητικό τρόπο.

Μεσολαβεί μία γέφυρα δύο ποιημάτων που επιχειρούν να δείξουν πώς ο θρήνος της ψυχής μπορεί να μετατραπεί σε νόσημα.

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συλλογής, οι «Πληγές». Σε αυτό το μέρος παρουσιάζονται μερικά βαθιά τραύματα, βιωμένα και φανταστικά, που μπορεί να προκάλεσαν τις ουλές. Και αυτό το κομμάτι έχει βαθιά αφηγηματική ποιότητα αλλά και χρονική ακολουθία: παρακολουθεί την πορεία ζωής του ποιητικού υποκειμένου από την παιδική μέχρι τη μέση ηλικία του. Είναι ο σπαρακτικός απολογισμός μιας ολόκληρης ζωής που συσσωρεύει τραύματα προτού εμφανίσει τη ΣΚΠ ή άλλα νοσήματα.

Τέλος, κατά δήλωση της Χριστίνας Λιναρδάκη, η ποιητική αυτή συλλογή μπορεί να προέκυψε από βαθύ πόνο ο οποίος πυροδοτήθηκε από ένα εξωτερικό συμβάν, αλλά είναι προϊόν τυχαιότητας: εκείνη έγραψε στον κώδικα που της ήταν πιο οικείος, τον ποιητικό, που είναι ίσως και ο πιο καίριος – έτσι όπως μόνο η ποίηση μπορεί να είναι.