Γυναίκες του χθες και του σήμερα, γυναίκες της επαρχίας και της πόλης, γυναίκες που συγκρούονται με τα κοινωνικά στερεότυπα ή υποτάσσονται, διεκδικούν και παραιτούνται, θυσιάζονται και προδίδουν, αγαπούν και μισούν. Ανάμεσά τους, βρίσκονται και οι άλλες, οι γυναίκες που δε χωρούν πουθενά, ούτε καν σε γαλότσες νούμερο 44. Άνθρωποι που ματώνουν, προσπαθώντας να στριμώξουν τις ζωές τους μέσα σε προαιώνια καλούπια. Αλήθεια και μύθος ανακατεύονται και γεννούν ιστορίες που έχεις ακούσει ή έχεις βιώσει, γιατί, τελικά, η ζωή τροφοδοτεί και την πιο παράδοξη φαντασία…
Γραφή λογοτεχνικής ενσυναίσθησης!
Στην Ποιητική του Αριστοτέλη το λογοτεχνικό έργο ορίζεται ως «αναπαράσταση» της πραγματικότητας όχι πιστή και δουλική, αλλά ελεύθερη και δημιουργική. Στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων η Χριστίνα Μιχαηλίδου επιδέξια «αναπαριστά» την ανθρώπινη πράξη με τρυφερότητα και ευαισθησία, με πειστικότητα και αληθοφάνεια. Κι αυτό γιατί χειρίζεται το αφηγηματικό της υλικό με διεισδυτική ματιά και πλάθει τους ήρωές της γνωρίζοντας και αναλύοντας σε βάθος τον ψυχισμό τους. >>>
Γράφει η Βιβή Τσαβαλιά // *
Χριστίνα Μιχαηλίδου «Γαλότσες νούμερο 44» εκδ. Ιωλκός
Γυναίκες, κι άλλες γυναίκες, γυναίκες καθημερινές, αλλά όχι συνηθισμένες. Οι κεραίες της Μιχαηλίδου γυρίζουν και καταγράφουν με ιδιαίτερη ευαισθησία τον πόνο, την απαντοχή, τον βασανισμένο άνθρωπο, το διαφορετικό που όλοι το γνωρίζουμε αλλά κάπως στρίβουμε το βλέμμα όταν το συναντάμε. Εκείνη γέρνει απάνω τους με στοργή θα’λεγα, με έγνοια, να καταγράψει, να καταλάβει, να μας περιγράψει και να μας κάνει πιο ευαίσθητους στην απώλεια που βιώνει ο καθένας γύρω μας. >>>
