Κάτω από το δέντρο του καπνού
“Εμείς γυρίζουμε ‘δ’ απάνου”
H καλοτύπωτη, προσεγμένη τυπογραφικά ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου (“Εθνος εξαιρετικά”, εκδόσεις Περισπωμένη 2023) έρχεται στους αναγνώστες και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με την ζεστασιά ενός τσιγάρου εντός δριμύτατου χειμώνος. Και δεν είναι μόνο ο τίτλος που τραγουδά σε εμάς τους άκαπνους, αλλά οι ίδιες οι λέξεις, κομίζοντας μια παροντική νοσταλγία του οδυνηρού. >>>
Ο τίτλος παρμένος από παλιά μάρκα τσιγάρων της οποίας η όψη του πακέτου φιγουράρει στις πρώτες σελίδες. Αυτά συμπληρώνονται από την προμετωπίδα του Εγγονόπουλου: Γιατί πρέπει να έχει ο στρατιώτης τα τσιγάρα του. Χρειάζεται ίσως να προσθέσω ότι στο εξώφυλλο υπάρχει σχέδιο του Παπαλουκά που δείχνει συναγμένους στρατιώτες. Μάλλον έχουν κι αυτοί σχέση με το κάπνισμα τσιγάρων αλλά –προσοχή– και με το νόημα της λέξης «έθνος». >>>
Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή έχουμε στα χέρια μας τη νέα ποιητική συλλογή του βραβευμένου ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου με τίτλο Έθνος εξαιρετικά (εκδ. Περισπωμένη) για να μας θυμίζει πως η πληγή δεν έχει επουλωθεί ακόμα, ούτε αυτή ούτε και το τραύμα της κυπριακής εισβολής του 1974. Η ποιητική συλλογή του Κοσμόπουλου αποτίει φόρο τιμής κυρίως στους στρατιώτες που χάθηκαν στα μικρασιατικά πεδία των μαχών αλλά και στους μετέπειτα άγνωστους νεκρούς του ’40 και του Εμφυλίου. >>>
Με έναν τίτλο δάνειο από τα γνωστά σε παλαιότερους καιρούς τσιγάρα «Έθνος εξαιρετικά», ο Δημήτρης Κοσμόπουλος παρουσιάζει το νέο του ποιητικό βιβλίο, με το οποίο επιχειρεί να αναστοχαστεί πάνω στην έννοια του έθνους και σε μια από τις βασικότερες πτυχές που το σφραγίζουν και το συγκροτούν, την ιστορία. Ο λόγος, φυσικά, είναι για το νεοελληνικό έθνος και τη νεοελληνική ιστορία και, μάλιστα, σε μια από τις πιο τραγικές, τις πιο σπαρακτικές στιγμές της: τα χρόνια γύρω από τη Μικρασιατική καταστροφή, την εκστρατεία που προηγήθηκε και το προσφυγικό που απέρρευσε ως άμεση συνέπειά της. >>>
«Κάτι μυστήριοι κρότοι, στην σιωπή της νύχτας, κάτι αόρατες φτερούγες. Μια γεύση τρυφερότητας νωπή, εν’ άρωμα από τις παιδικές σου ρούγες».Δημήτρη Κοσμόπουλου, συλλογή Pixels (σελ.31) Σπονδυλωτή ελεγεία για την απώλεια συγγενικών προσώπων, εγκόλπιο μαρτυριών εμφυλίων και μη πολέμων του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος μας, εφαρμογές ευέλικτων μορφολογικών σχηματισμών, οριοθετήσεις κανόνων ρυθμικής ευστοχίας, ... >>>
