Στ’ ακροδάχτυλα ξαγρυπνούν οι αφορμές, δίνοντας ώθηση στις εικόνες των ονείρων, στις αναμνήσεις, στις ψευδαισθήσεις. Η μνήμη, η πίστη, η θλίψη, μπορούμε να πούμε πως συμμετέχουν πιστά στη διεργασία αυτή. Ξαγρυπνούν οι αφορμές κάποιες φορές, άλλοτε ερωτευμένες, άλλοτε απογοητευμένες, μα πάντα τέλειες συλλέκτριες των δώρων της καθημερινότητας. Ενίοτε ο δημιουργός, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, μαζί τους ξαγρυπνά κι αυτός. Κι εκεί, στις άκρες των δαχτύλων, προς το ξημέρωμα, κάποιες φορές φυτρώνει άνθος.
Τα ακροδάχτυλα βοηθούν, ως γνωστόν, στον χειρισμό αντικειμένων και στην επαφή, γνωριμία και επικοινωνία με το περιβάλλον μέσω του αγγίγματος. Κι είναι αυτό το λεπταίσθητο άγγιγμα που θεωρώ πως χαρακτηρίζει την καλή λογοτεχνία και ποίηση, κι εδώ το εξασφαλίζει με απαράμιλλη λογοτεχνική δεξιότητα ο ποιητής Βασίλης Μπότσιος. Κι αν οι ποιητικές αφορμές είναι οι γλυκόλαλες σειρήνες που ξαγρυπνούν στα ακροδάχτυλα του ποιητικού υποκειμένου για να μας μαγέψουν με τα τραγούδια των στίχων τους, οι αιτίες είναι εξίσου πολλές και βαθιές, καμιά φορά ανακατεύονται με τις αφορμές για να μας μπερδέψουν. >>>
