Μετά του Ήλιου την φυγή, του μέλλοντος την πόρτα, υπερπηδώντας, τρέχει η Γη, το χάος ερευνώντας. Χρόνια εκατομμύρια, τυφλά περιπλανιόταν,  χωρίς φως και φεγγάρι, χωρίς Ήλιο και χάρη. Ένας μονάχα ο Ουρανός  τα μπόσικα φυλούσε. Μα πίσω από την πλάτη του, σκοτάδι κυβερνούσε. Νύχτα ,Σκοτάδι παγωνιά, γεννήθηκε ο Ξεφτέρις, γεννήθηκε κι ο έρωτας, που την ζωή θα φέρει. Η ξελογιάστρα ζήλεια, σαν φίδι προχωρεί, τις καρδιές σκληραίνει κι ο νους υποχωρεί. Στην Γη, πέφτει η ζήλια, με μίσος και οργή, σημάδια της αφήνει και κλαίει και θρηνεί. Ο Ουρανός λυπάται, ξεσπάει σε λυγμούς και γέμισε τις λίμνες, θάλασσες,  ποταμούς, με τ αλμυρό του δάκρυ, που τρέχει στους αρμούς. Οι τρεις Ευχές, σαν φίδι  τον ποταμό κοιτούν και πέφτουν στα νερά του λίγο να δροσιστούν. Επέστρεψε κι ο Ήλιος στης Γης την αγκαλιά και γέννησε  η Νύχτα την Μέρα την γλυκιά.  Και για τις λεπτομέρειες, γυρίσατε σελίδα, τον μύθο να απολαύσετε, σελίδα προς σελίδα…