Το ερώτημα γύρω από τον ανθρωπογενή χώρο και τη σχέση του με την κοινωνία-τον πολιτισμό-τον άνθρωπο αναδύεται και πάλι με ένταση. Όπως και η συζήτηση για το σώμα και το ρόλο του στη συνάντησή μας με τον κόσμο, για τους τρόπους με τους οποίους συναλλάσσεται με το κτισμένο περιβάλλον συμμετέχοντας το ίδιο στη δομή-οργάνωση-και-αισθητική του αλλά και τους τρόπους με τους οποίους το χωρικό νόημα εγγράφεται σε αυτό ρυθμίζοντας αντίστοιχα τις στάσεις, τις συμπεριφορές και τη δραστηριότητά του.

Στο πλαίσιο αυτού του πονήματος θα ασχοληθούμε με την έννοια του σώματος, τη ρευστή και διαρκώς μεταβαλλόμενη συνθήκη συγκρότησής της, με τους ποικίλους τρόπους δικτύωσής της με την κοινωνία και τον πολιτισμό, την ιστορία και το περιβάλλον. Στόχος μας είναι να ανασύρουμε από τον παρελθόντα και παροντικό χρόνο αντιλήψεις για το σώμα που επέδρασαν στην αρχιτεκτονική θεωρία και πρακτική, εστιάζοντας σε αυτόν τον διάλογο σώματος–κτισμένου χώρου.

Διακρίναμε πέντε αντιλήψεις: το σώμα ως τόπο κοσμολογικών αναφορών και αναλογιών (σώμα-κάλλος), το σώμα ως μηχανική οντότητα αδιαμεσολάβητη από συγκινησιακές και βιωματικές αποκρίσεις (σώμα-μηχανή), το σώμα-τόπο εγγραφής σχέσεων εξουσίας (σώμα-τόπος πειθάρχησης), το σώμα που διαμεσολαβείται από τις εγγραφές και τους συμβολισμούς των κοινωνικών επαφών και δραστηριοτήτων (το σώμα-βίωμα), καθώς και το δικτυωμένο επικοινωνιακά σώμα της σύγχρονης εποχής των νέων τεχνολογιών (σώμα-δίκτυο). Παρατηρούμε τις έντονες συνδιαλλαγές αυτών των αντιλήψεων με τον κτισμένο ανθρωπογενή χώρο, έναν πλούσιο πολυφωνικό διάλογο εντός του ιστορικού πλαισίου, των κυρίαρχων κοινωνικο-πολιτισμικών εγγραφών και των ιδιαίτερων προσωπικών αναφορών.

Επιθυμούμε, μέσα από αυτήν την μελέτη, να συμβάλλουμε στη συζήτηση για τις δυνατότητες και τους περιορισμούς των εκάστοτε αντιλήψεων, για την ενδεχομενική ανάδυση νέων αντιλήψεων ιδιαίτερα στο σημερινό μεταβατικό καθεστώς των πολλαπλών κρίσεων και αναδιατάξεων της κοινωνίας και του πολιτικού.