Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: «Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε». «Τώρα» της λέω, «που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα `θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;» «Με τίποτα» μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. «Με τίποτα» συμπλήρωσα κι εγώ.

Απόσπασμα από το βιβλίο

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Με την απογειωτική γοητεία του παραμυθιού και τη φρεσκάδα του προφορικού λόγου, n Άλκη Ζέη διηγείται πράγματα αληθινά, για τα παιδικά τns χρόνια στη Σάμο και τα υπόλοιπα στην Αθήνα· για τα πρώτα πεζά τns, το κουκλοθέατρο της Περράκη και τον Κλούβιο για τη «Νεανική Φωνή» και τον Κωστή Σκαλιόρα· για τους φίλους και τους συνοδοιπόρους· για την Κατοχή και την Αντίσταση· για την Απελευθέρωση και τον επάρατο Εμφύλιο. […] Βιβλίο για παιδιά ή για μεγάλους; Είναι το ερώτημα που συχνά υποβάλλεται σε κάθε καινούργιο βιβλίο της συγγραφέως. Ένα βιβλίο για όλους, θα έλεγα, χωρίς καμία επιφύλαξη γιατί n Άλκη Ζέη γράφει βιβλία άρτια, με δομή και ολοκληρωμένους χαρακτήρες, με σωστά δομημένες ανθρώπινες σχέσεις και δραστικές συναισθηματικές καταστάσεις.
Η Εφημερίδα των Συντακτών

Διαβάζοντάς την σκέφτομαι πως n δαιμόνια συγγραφέας με το ατσάλινο βλέμμα δεν κάνει έναν απολογισμό, δεν γράφει για τον εαυτό της. Δεν γράφει καν για τα παιδιά που μεγάλωσαν με τα βιβλία της και θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη ζωή της. Γράφει για τη νέα γενιά που έρχεται παραδίδοντας μαθήματα Ιστορίας, αφηγούμενη την ιστορία ενός λαού σαν τις παραδοσιακές γιαγιάδες που αναλάμβαναν επί αιώνες τη διδαχή των παιδιών στην Ιστορία μέσα από λαϊκές αφηγήσεις και προσωπικές ιστορίες.
Το Βήμα