Ποιήματα που στοιχειώνουν, σαν παιδιά που περιμένουν να γεννηθούν. Κρυφοκοιτάζοντας μέσα από τους στίχους στην ψυχή της ποιήτριας, ο αναγνώστης ανακαλύπτει με άγρια χαρά τις πολλαπλές κορυφώσεις, που με απαράμιλλη γενναιοδωρία του επιφυλάσσει και χτυπάει φλέβα. Το τραύμα, ως conditio sine qua non του ποιητικού της σκέπτεσθαι, συνεπαίρνει τον αναγνώστη-παρατηρητή ως συμμέτοχο, συνένοχο και συνοδοιπόρο, έως την ψυχοθεραπευτική κάθαρση –την επιτακτική ανάγκη του αναγνώστη της ποίησης.
