Ο νυχτοπαρωρίτης Πέτρος Πρωτομάστορας είναι ένας εναπομείναντας φαντάρος του Έπους του ’40. Ζει στις ακτές της βόρειας ηπειρωτικής ενδοχώρας, στα πέτρινα χρόνια, άστεγος, βολεύεται σ’ ένα παγκάκι, με μόνη περιουσία του μια ξεθωριασμένη χλαίνη. 

Αυτός και είναι και δεν είναι ο ευφάνταστος ‘Δον Κιχώτης’ του Θερβάντες, ο περιπλανώμενος της ‘Πείνας’ του Χάμσουν, ο εύθυμος ‘Ζορμπάς’ του Καζαντζάκη, ο πονεμένος ‘τρελός’ του Ντοστογιέφσκι, ο βαλκάνιος στο ‘Γεφύρι του Δρίνου’ του Ίβο Άντριτς. 

Αν και νηστικός, του φτάνει μια ψαρόσουπα, δεν τον ανησυχεί η πρόκληση της πείνας, ούτε τ’ ανδραγαθήματα με ανεμόμυλους, έχει τον κόσμο του, άλλα σχέδια βουίζουν στο κεφάλι του, με τους παράλογους εσωτερικούς μονολόγους και τα σπαράγματα της βουβαμάρας. 

Η μοναξιά κι ο αποκλεισμός τον μαραζώνει και παλεύει εντός του για μεγάλες, φανταστικές αλλαγές,  αναθεωρώντας οπτασιακά κάστρα, ανοίγοντας ονειρικές σήραγγες, χτίζοντας επιθαλάσσια γεφύρια, για να λυτρωθεί ο εγκλωβισμένος κόσμος. 

Ένα ονειρικό ποιητικό μυθιστόρημα, απ’ τα σπάνια του είδους, που κινείται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία, περιγράφοντας τον εσωτερικό κόσμο ενός αλλοπαρμένου με στοιχεία ρεαλισμού, σουρεαλισμού και μαγικού ρεαλισμού μέσα από τα οποία διαφαίνονται βαθιά μηνύματα

Αποσπάσματα από την ομιλία του Δρ Κωνσταντίνου Μπούρα στην παρουσίαση του βιβλίου: «Ποιητικό πόνημα, λόγος χορευτικός, διανόημα υψιπετές, χαρμόσυνη ανάληψη ευθυνών, υπεύθυνη επανάληψη κι ανά-χάραξις τού παραδοσιακώς βιωμένου, με τέτοιον τρόπο που ωχριά και ο εικαστικός και ο μουσικός παλμός πολλών εκστασιασμένων λογογράφων και εικονογράφων. Γιατί ο Νίκος Κατσαλίδας διακρίνεται από την χαρακτηριστική εκείνη ιδιότητα όλων των σημαντικών, των μεγάλων και σημαδιακών λογοτεχνών: απεικονίζει τη φύση και τα εσωτερικά τοπία των ανθρώπων με τέτοια καυστική μελάνη που δεν ξεχνάς ποτέ τα εικαστικά ποιήματά του.

Ο Νίκος Κατσαλίδας, εδώ, τολμάει το αδιαχώρητο: συμπυκνώνει σε έναν τόμο όλη την ποίηση, τους οραματισμούς, την γραφιστική περιπέτεια της ζωής του. Μύθοι και πνευματικά τολμήματα, αναμνήσεις και παροράματα, σχέδια και προπλάσματα, μακέτες και επιτευχθείσες εικονο-λογο-πλασίες [αναγκαστικά νεολογίζω κι εγώ]… όλα αυτά συνδυάζονται με έναν αποκλειστικά πρωτότυπο και πρωτοποριακό τρόπο σε μια νυχτωδία πολύκοσμης μοναξιάς, όπου τα πολιτικά ιδεώδη δεν επαρκούν για να ζωντανέψουν την ουτοπία και να της επιτρέψουν να περπατήσει στη γη, σε αυτήν εδώ τη γη, έστω και με υποστυλώματα.

Ο Νίκος Κατσαλίδας διαλογίζεται φωναχτά ακολουθώντας φωναχτά τα σολωμικά «κινήματα της ψυχής» ενός «νυχτοπαρωρίτη» ήρωα, ενός δραματικού προσώπου που ξέφυγε λες από την Ελληνική Μυθολογία κι έγινε παγκόσμιο, με όλη την φιλάνθρωπον έννοιαν τού Δυτικού Διαφωτισμού.

Έγνοια του ποιητή-πεζογράφου είναι να μιλήσει για εκείνα που καίνε την ψυχή του και παγώνουν τον πνευματικό-κοινωνικό του ορίζοντα και τον εμποδίζουν να επιδράσει σημαντικά στην Ύλη, σε τέτοιο βαθμό που να την μετατρέψει πάλι σε Ενέργεια, βγαλμένη από τα συμπαντικά ρεύματα του Ηρακλείτου.