Όσο πιο πολύ η ζωή με απομακρύνει από σένα, τόσο περισσότερο η αγάπη μου αυξάνει με τον καιρό, θαρρείς και τρεφόταν από τον χαμό σου και μεγάλωσε μαζί του, καταλαμβάνοντας σιγά σιγά όλη τη θέση. Μου είσαι τόσο κοντά από τότε που δεν είσαι πια εδώ, σε βαθμό που έγινες η ψυχή μου και που πλάι σου ακόμα και οι ζωντανοί, οι πιο τρυφερά αγαπημένοι, φαντάζουν νεκροί. […]
Μολονότι γνωρίζω τώρα τί μου δίδασκε η καλοσύνη σου, οι λέξεις μου λείπουν πάντα για να εκφράσω όλη την ουσία και να πω τη γλυκύτητα των άσπιλων χτύπων της καρδιάς σου. Ό,τι και να λέμε, δεν λέμε τελικά τίποτα από αυτό που μας καίει αληθινά. Αυτό που αγαπούμε, το φυλάει η σιωπή.
