Για μέρες, ίσως και για όλο το Φθινόπωρο κλεινότανε στο σκοτεινό δωμάτιό της και ρωτούσε τον εαυτό της... Θυμάμαι μόνο εκείνη την παθιασμένη νύχτα δίχως φεγγάρι· νύχτα που μύριζε γιασεμί, εισιτήριο για το ταξίδι που λέγεται ζωή εγώ και... ήσουν θυμωμένος κι αμίλητος. Σου είπα κλαίγοντας δεν ξέρω, έτσι έπρεπε να γίνει. Όχι... όχι ξανά, πρέπει να με ξεχάσεις· και στην απογείωση, άφηνα πίσω μου, μια για πάντα να ρέουν μαραμένα...
