Θα θυμηθώ το στίχο του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος λέει: «Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όπως ο κόρφος της μητέρας μου» · και θα αντικρίσω τη γενέθλια γη ως «ορμική συνιστώσα», ως αναπόσπαστο κομμάτι της ορατής και αόρατης ψυχικής δομής του ανθρώπου  των συνειδητών και ασυνείδητων πλευρών της προσωπικότητάς του, οι οποίες αλληλεπιδρούν, συγκρούονται και συνθέτουν τη μοναδική ταυτότητά του, την ηθική διάρκειά του στο χώρο και στο χρόνο. Θα συλλογιστώ τους καβαφικούς στίχους, οι οποίοι λένε:             «Η πόλις θα σε ακολουθεί. (…) Πάντα στην πόλη αυτή θα φθάνεις» · και θα επιστρέψω στο γενέθλιο τόπο. Νοερά, θα περιδιαβώ τα μονοπάτια του, θα αφήσω τη ματιά μου να απλωθεί στις θάλασσές του, θα υψώσω το βλέμμα, για να κοιτάξω τις βουνοκορφές του, κι ύστερα, θα το χαμηλώσω, για να μπω στα παλιά, πετρόχτιστα σπίτια · να συναντηθώ με τους ανθρώπους του και να αναμετρηθώ με την άφθαρτη, πνευματική υπόστασή τους, καθώς εκείνη ανθίσταται στου θανάτου τη λήθη. Φυσικά, δε θα παραλείψω να δω με περίσκεψη τη σημερινή πραγματικότητα· να αντιπαραθέσω τα νέα ήθη, τα οποία δεν έχουν αφήσει ανέγγιχτο κανέναν τόπο. Ωστόσο, θα αναλογιστώ πως ετούτο το ταξίδι δεν έχει σκοπό τη φυγή, ούτε το στείρο εγκλωβισμό στη νοσταλγία· ετούτο «το ωραίο ταξείδι» είναι η προσωπική και δημιουργική διαδρομή του ανθρώπου.