Το αφήγημα της Μεταπολίτευσης θυμίζει θρίλερ. Οι Γάλλοι θα το προσδιόριζαν ως «μαύρο» ή «σκληρό». Άρα δεν θα μπορούσε να έχει happy end. Ξεκινάει φωτεινά, μετά σκοτεινιάζει, και ακολουθεί η βαθιά νύχτα της κρίσης. Αρχικά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δρομολογεί μια δημοκρατική μετάβαση που γίνεται πρότυπο για άλλες χώρες και πέρα από την ήπειρό μας. Όμως εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Η Ελλάδα πλέον περνάει στα χέρια μιας παλιάς φουρνιάς πολιτικών, που κυριαρχούσαν πριν από την απεχθή δικτατορία. Ο πολιτικός βίος δεν ανανεώνεται.

Ο Καραμανλής εγκαταλείπει τη ΝΔ στον κακό εαυτό της. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πιο ταλαντούχος από τους πολιτικούς, αποδεικνύεται λαϊκιστής και εκτροχιάζει την οικονομία. Ο Μητσοτάκης είναι ανεπαρκής και αναχρονιστικός. Σημίτης και Κώστας Καραμανλής είναι ευκαιρίες που χάνονται. Απέναντι στην κρίση, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μοιραίος. Ο Σαμαράς, πολιτικός άλλων εποχών, αποτυγχάνει. Ο Τσίπρας προσπαθεί να ενηλικιωθεί, με βαρύ κόστος για τη χώρα. Πολιτικοί και κόμματα απαξιώνονται. Και ο τόπος; Σέρνεται με ένα αποτυχημένο κράτος, με ένα ανεπαρκέστατο πολιτικό προσωπικό και με μια αυτοκαταστροφική κουλτούρα πόλωσης.