Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Βασίλη Δ. Παπαβασιλείου αποτελείται από 43 ποιήματα.
Ο δημιουργός ξεμυτά από την καθημερινότητα, μαθητεύει στην αέναη κίνηση των άλλων κοπαδιών, ειρωνεύεται το δήθεν ωραίο και την πένθιμη συγκίνηση. Ξορκίζει τη μαύρη σκέψη της αναπόφευκτης πτώσης, στραγγίζοντας το δάκρυ του στους αρίφνητους θανάτους της ζωής.
Δείγμα γραφής:
ΣΧΕΔΟΝ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ
Σ’ ό,τι μου αναλογεί,
στη μεσαριά και στη νομή
έχω πάντα το πρόσταγμα.
Απλό!
Η υπερμετρωπία, όμως, του λοβού
θαμπώνει τα κοντινά πλάνα,
μακραίνει τα διαστήματα
και στο λίχνισμα
μπερδεύω τ’ άχυρα με τους σπόρους.
Η εξαλλαγή της σκέψης
είναι ο δυσδιάκριτος ανθός.
Σχεδόν αόρατος.
