Η Ποίηση δεν αναζητά αναγνώστη, μα εξομολογητή, προσδοκώντας να τη δεχτεί όπως είναι. Γυμνή, ματωμένη, άκρως καταγγελτική, μα ατόφια, αποσκοπώντας στην Κάθαρση. Να σπαράξει στα βλέμματα, σαν βρέφος που τινάχτηκε βαθιά απ` τη μήτρα των εγκεφαλικών νευρώνων του δημιουργού.

Η ποιητική συλλογή «ΓυμνΑσματα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2016) του Γεωργίου Π. Τερζή, αρωματισμένη συναισθηματικά και εκφραστικά με έναν αέρα Τέχνης μεσοπολεμικού νεοσυμβολισμού-Γενεάς της διάλυσης, είναι αφιερωμένη στους απανταχού ποιητές, μα πρωτίστως, τιμής ένεκεν, στον πρωτοστάτη του μοντερνισμού εδώ στην Ελλάδα, Κ. Γ. Καρυωτάκη.

Ένα πανίσχυρο κοκτέιλ ειρωνείας, πικρίας κι αυτοσαρκασμού για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια γύρω μας. Προβληματισμός κι αγωνία για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων, μέσα σε ογδόντα σελίδες άπλετου λυρισμού. Μία αγωνία, που μας κρατάει –άγνωστο το γιατί…– ακόμη ζωντανούς.

Δείγμα γραφής:

ΔΟΞΑΡΙ ΟΛΕΘΡΟΥ

Εξουθενωμένος πια στην αρένα της ερήμωσής μου

μετρώ ένα προς ένα τα λάφυρα των ηττών μου.

Δοξάρι ολέθρου χαϊδεύει της βουβής φωνής μου

τις χορδές κι ο καθησυχασμός, εχθρός μου.

Χλωμιάζει η πλάσις. Τόσα αγρίμια τριγύρω

κραυγάζουν. Άμουσοι αγκώνες θρυψαλιάζουν κάτου

τους νόμους Σου – και πού να γείρω

οσμές που οσφραίνομαι θανάτου.

Κύριε! Οι στίχοι ως βόες, μου ζώνουν

τους καρπούς κι η ευχέρειά μου στάζει πύον.

Οι στρέφοντές Σου χρυσόν υψώνουν

μόσχο, εδώ στη Χώρα των δακρύων.