«Η νησιώτικη μεσογειακή νότια Ελλάδα και η ηπειρωτική βαλκανική βόρεια Ελλάδα, με τα “χιονόδοξα βουνά” του Ελύτη, συναντήθηκαν σε έναν κοινό τόπο, την Κοζάνη. Εκεί τα μέλη των οικογενειών τους δημιούργησαν τη δική τους ιστορική ζωή έχοντας συνείδηση του κοινωνικού χρέους και της δημιουργίας. Πρώτος κοινός στόχος τους ήταν η απελευθέρωση της Μακεδονίας. Κινήθηκαν στις παρυφές ή και μέσα στην ίδια την Ιστορία της εποχής τους […].

 Προχώρησαν χωρίς να κοιτάζουν τι άφησαν πίσω τους. Γνώριζαν να κυβερνούν σωστά τον εαυτό τους, κατείχαν την τέχνη της ζωής, το ars vivendi. Μετριόφρονες από χαρακτήρα, την οποιαδήποτε ευγένεια της καταγωγής τους δεν την θεώρησαν ποτέ προνόμιο αλλά ως έναν σταυρό. Αυτόν τον σταυρό η απαιτητική συνείδηση της κάθε γενιάς τον μεταβίβαζε στους κληρονόμους της και γνωρίζοντας ότι η αρετή δεν είναι φτηνή αρχοντιά, απαιτούσε και από αυτούς ίδιους αγώνες και φροντίδα […].

 Ήταν και η κοινότητα της Κοζάνης το πλαίσιο, όπου εγκολπώθηκαν και προσαρμόστηκαν συμπράττοντας στην απελευθέρωση και την πρόοδο της δικής τους πλέον πόλης, της “ίσα πεφιλημένης πατρίδι γης”».