Και κάθε φορά που κάποιος ερχόταν απ'όξω -τοξωτερικό- όλο και γέμιζε το σπίτι της με κάνα ξερό παξιμάδι, κάνα μάτσο ρίγανη, κάνα περισσευούμενο ζαρζαβατικό, που οι γειτόνισσες παρά τις ανάγκες τους στερούσαν από τα παιδιά τους, γρικώντας την ερημιά τς.
Ο θάνατος είναι λοιπόν ο αρχιτελετάρχης και στις δεκαεπτά διηγήσεις στο Για μια χούφτα ζωή της Φωτεινής Βασιλοπούλου, με τον τίτλο κάπου να είναι ειρωνικός ίσως μα όχι ακριβώς, γιατί σ’ αντίθεση με τις ιστορίες, π.χ., του Δημητρίου ή του Παπαμόσχου ή της Βενέτη, ο θάνατος σε τούτες είναι τελικά ένας αφηρημένος πρωταγωνιστής που εμφανίζεται επί σκηνής παρεμπιπτόντως, με σαστισμένη όψη, σαν να πήγαινε γι’ αλλού και να έχασε το δρόμο. >>>
